ابراهیم ترکی
مدیرعامل انجمن پیشگیری از آسیبهای اجتماعی
۱اگر در تدوین تاریخ دوره‌های مختلف زندگی بشری، جنگ‌ها، پیروزی‌ها، شکست‌ها و دلاوری‌های مردمان، محور همه روایات قرار داشت، تاریخ معاصر جهان امروز براساس شاخص‌های دیگری چون فرهنگ، جامعه و رویدادهای اجتماعی شکل می‌گیرد و درحقیقت باید گفت تاریخ معاصر با محوریت انسان و نیازهای او نوشته خواهد شد.
تاریخی که به جای پرداختن به لشکرکشی‌ها و فتوحات مردان جنگ، ترجیح می‌دهد به تلاش‌های بشری در جوامع مختلف برای دستیابی به یک زندگی شاداب بپردازد. تاریخی که عدالت، آزادی و رفاه اجتماعی سرفصل‌های تعیین‌کننده آن خواهد بود.
به راستی آیا در این سرفصلها، ایران به عنوان یک کشور پیشرو و فاتح در تأمین خواست‌های انسانی به نسل آینده معرفی خواهد شد؟! آیا تاریخ از سکوت‌های ممتد یک جامعه در برابر رویدادهای اجتماعی و تبعات سنگین آن با احترام یاد می‌کند؟! آیا نقش مدیران کشور در تأمین سلامت اجتماعی مورد تأیید تاریخ‌نویسان اجتماع مدار، قرار خواهد گرفت؟!
یقینا کسانی که تاریخ اجتماعی این دوره را خواهند نوشت اهل تعارف و یا وابسته به ما نخواهند بود و ملاک آنان آمارهایی برای خوشایند ما نبوده و نیست. آنان بدون شک با رصدهای علمی، به پدیده‌های اجتماعی پرداخته و به مقوله‌هایی چون بهداشت و درمان به عنوان یکی از شاخصه‌های اصلی توسعه پایدار کشور توجه خواهند کرد.
۲ باید به مسأله بیماری ایدز به‌عنوان یک سند مهم برای بررسی خدمات اجتماعی کشورمان بپردازیم و مردان عمل خود را پیش از قضاوت تاریخ، به قضاوت کرده‌ها و ناکرده‌ها دعوت کنیم... در شرایطی که به گواهی آمار نزدیک یکصد هزار نفر از جمعیت کشورمان (بخوانید از هر ۷۰۰ نفر ایرانی، یک نفر) مبتلا به این بیماری شده اند و سرعت ابتلای آن در هر روز نسبت به روز قبل رشد بیشتری دارد، لازم است عملکرد بهداشتی در بخش‌های مختلف از جمله پیشگیری، درمان و کاهش آسیب به‌طور جدی مورد بررسی قرار گیرد ...
۳پذیرش و باور شرایط ویژه بیماری‌های مرتبط با رفتار مردمان خصوصاً در مرحله پیشگیری، عاملی مؤثر و تأمین کننده و در حکم یک معاینه اجتماعی است، معاینه‌ای که اگر دیر انجام شود به ضایعه‌ای ملی تبدیل می‌شود. برخی معتقدند پذیرش و توجه به این مساله ممکن است باعث بروز نگرانی برخی گروه‌ها و طبقات اجتماعی و خدای ناکرده موجب فاصله و شکاف اجتماعی شود، بنابراین با چراغ خاموش باید به سراغش رفت. این نوع نگرش، جدیترین مانع حیات سالم اجتماعی و فرهنگی کشور خواهد بود. چرا که درصورت پنهان کردن خطر پیش رو، اجتماع به سقوطی هولناک هدایت می‌شود.در وهله اول و قبل از هرگونه اظهار نظر باید توجه داشت که مقدمه هر اقدامی در زمینه رویارویی با پدیده‌ای به نام «بیماری ایدز»، پذیرفتن این پدیده در اجتماع و اذعان به حقیقت رشد آن، برخلاف برخی ادعاهاست. به واقع تا زمانی که مسوولان و مردم از پذیرش واقعیت به هر بهانه‌ای سرباز می‌زنند، عملا هرگونه اقدامی در این خصوص، کم اثر و یا بی اثر خواهد بود. به ویژه در بحث پیشگیری که مهم‌ترین رسالت حکومت‌ها در برابر ضربات سنگین وقایع تلخ اجتماعی است.
۴بنابراین لازم است پیش از هر چیز، وضعیت موجود را بپذیریم و آمار و تخمین‌های علمی را بدون دستکاری مورد توجه قرار دهیم. به این بی‌توجهی عامدانه حاکم بر رسانهها، پایان دهیم و آموزش مداوم، دقیق و صریح را از دانش آموزان و دانشجویان دریغ نکنیم. پرداختن‌های مناسبتی و تبلیغات موسمی توام با اطلاع‌رسانی محدود و سربسته نه تنها نمی‌تواند به رشد مبتلایان به بیماری ایدز پایان دهد، بلکه از یک سو در اثر عدم آگاهی‌های لازم افراد (به ویژه نوجوانان و جوانان) در معرض خطر و از سوی دیگر به خاطر بی توجهی و انگ و تبعیض نسبت به مبتلایان به این بیماری، تمایل به بی توجهی و پنهان کردن وضعیت ابتلا در افراد را به دنبال خواهد داشت.
۵باید به خاطر داشته باشیم که قضاوت تاریخ، خارج از کنترل ما خواهد بود!
توصیه‌های ایمنی را جدی بگیریم!
منبع: روزنامه جام جم